Verhalen

We geven graag een positief en realistisch beeld via verhalen van jullie voorgangers. Heb je zelf je verhaal opgeschreven? Mail het naar info@zwangerinbrussel.be!

Borstvoedingsverhaal van Lise & Paul

Net een eerste kindje ter wereld gebracht, een ervaring zo overweldigend en uniek. Gevolgd door zo'n 20 goedbedoelde handen aan mijn borst, met elk een eigen techniek. Moedermelk geven leek tevoren een vanzelfsprekendheid voor mij. Maar paniek over productie en dalend geboortegewicht horen er vanaf dag 0 al bij.

Ontspannen op commando, is er iemand die weet hoe dat moet? Een krijsend mini-mensje, van mijn eigen vlees en bloed. Ik kan niet geven wat je nodig hebt, mijn jongen, dat is zwaar. Genieten en roze wolken zijn op dit moment niet waar. Kolven dag en nacht, een vinger, spuitje, flessenspeen, tepelhoedje in jouw mond. Deze stress en onrust is misschien voor jou en mij niet zo gezond? Wenen doen we beiden wanneer het aanhappen weer niet gaat. Hoe vaak gaat door mijn hoofd dat ik het hier beter bij laat...

Iets in mij geeft aan de moed niet op te geven. Maar elk nieuw hongerkreetje doet mijn stem weer even beven. 'Kom, we gaan proberen' sus ik jou en vooral mij. Nee, bijna, nee, ja: bij elke gelukte poging ben ik overdreven blij. Maar na euforie volgt bij falen een stevig schuldgevoel, af en aan. De dagen van 'doorbijten, het lukt wel' lijken slakken traag te gaan. 'Rust voldoende en vertrouw op jezelf': hoe kan ik dat nú doen?
- Zo graag had ik een paars toverkrijtje in mijn bezit gehad toen -

De moed zakt in mijn schoenen, ik wil dit te graag zien lukken. Maar door het volhouden begin ik uiteindelijk de vruchten te plukken. Een lieve kleine babymond zuigt zachtjes aan mijn borst, ik smelt. Jou alles geven, jouw huilen stoppen, jij dichtbij mij, dat is het enige dat telt. Meerdere kruisjes bij borstvoeding ipv de fles op ons papier. Elegante poses kan ik Elke en Eileen niet tonen maar ook zij zien vooruitgang en zijn fier! 

Na 4,5 week jaloers zijn op 'hapte aan direct na geboorte' en ja zelfs op tepelkloven, begin ik in mijn moedergevoel en de kracht van mijn kleine jongen te geloven. 2 maanden nu, is mijn liefste Paultje, met grote honger zo nu en dan. En met trots weet ik nu hoe ik dat oplossen kan. Huid-op-huid in maart en april in onze cocon, in mei al op een terrasje voeden in de eerste lentezon. We zijn vertrokken, de krijtlijnen zijn getekend, de basis gelegd. Al is borstvoeding geven echt werken en moeilijker gedaan dan gezegd :) Wat zo spannend was voelt nu eindelijk natuurlijk en normaal. En uiteraard schrijven we, mijn jongen, samen verder aan dit verhaal.

Met veel liefde voor het team van Zwanger in Brussel en de Melkkliniek geschreven


Bevallingsverhaal van Lars - een tweede kindje voor Sara

Bevallingsverhaal van Lars

Hoe een inductie ook een empowerende en helende bevalling kan zijn

Vandaag is het maandag 17 oktober en schrijf ik Lars zijn bevallingsverhaal op. Lars is nu net geen twee weken en ligt hier naast mij te slapen en geluidjes te maken. Hieraan beginnen overweldigt me terug een beetje. Zo’n intense, overweldigende, emancipatorische en krachtige ervaring was het. Eentje die nu voorbij is, maar die ik graag nog even vasthou door dit verhaal neer te schrijven. 


Wat vooraf ging

Lars werd geboren op woensdag 5 oktober om 15:02, maar dit verhaal begint veel vroeger. 4 jaar geleden werd Lotta geboren, Lars zijn grote zus. Een bevalling die zeker niet  traumatisch was, maar waar ik toch ook niet enkel positief aan terugdenk. Lotta was een sterrenkijker. De arbeid duurde lang en was van in het begin zeer hevig, ik kreeg uiteindelijk een epidurale verdoving in het ziekenhuis (er op voorhand steeds van uit zijn gegaan dat ik dit niet zou nemen), moest uiteindelijk nog bijna 2 uur persen en als dat niet al genoeg was kreeg ik nog een ernstige nabloeding waarbij de gynaecoloog handmatig bloedklonters uit mijn baarmoeder verwijderde. De weken nadien had ik ernstige bloedarmoede waardoor de melkproductie niet goed op gang kwam, Lotta als maar huilde en ik pas na een maand (en twee borstontstekingen later) doorhad wat er echt aan de hand was geweest. In het ziekenhuis hadden ze namelijk niet gezegd dat mijn hemoglobine op 7 stond en wat voor impact dat heeft. Ik ben ervan moeten bekomen, niet enkel fysiek, maar ook mentaal. Kan iedereen natuurlijk bevallen, behalve ik? Gelukkig groeit Lotta intussen op tot een heerlijke vrolijke dochter met eigen karakter. Een Brussels ketje dat stevig in haar schoenen staat.

Begin 2021 beslisten we dat we er opnieuw voor wilden gaan. Ik was vrijwel meteen zwanger, maar helaas bleef dat niet duren. Op 3 maand kreeg ik een lichte bloeding en op controle in het ziekenhuis werd vastgesteld dat er geen hartslag meer was. Ik kreeg medicatie om de zwangerschap te laten afkomen, maar dit was zo pijnlijk en ik voelde me zo alleen thuis samen met mijn man om dit mentaal, maar ook fysiek te moeten doorstaan. Deze gebeurtenis zorgde er enkele maanden later voor dat ik in een dal terecht kwam, waar ik niet meteen zelf uit kon klimmen. Ziekteverlof en naar de psycholoog dan maar. Ik had het geluk vrijwel meteen terecht te kunnen bij een psycholoog in Affligem die naast psychologie ook de studies vroedkunde had gevolgd. Ik leerde er dat ik door een periode van rouw ging en dat het oké was om dit toe te laten, ook al was deze zwangerschap zo pril geëindigd.

Deze gebeurtenissen hebben ervoor gezorgd dat ik me tijdens de zwangerschap van Lars extra wilde voorbereiden. Niet om het deze keer ‘beter’ te doen, maar om mezelf ervan te overtuigen dat het deze keer een ander verhaal zou zijn, waar de twee afgesloten hoofdstukken geen invloed op hoefden te hebben. Elke zwangerschap en elke bevalling is immers anders. Ondanks dat ik voor de geboorte van Lotta al een zwangerschapscursus volgde, besloot ik om me opnieuw in te schrijven, ditmaal bij de cursus hypnobirthing van Zwanger in Brussel. Daarnaast ging ik, naast de begeleiding van de fantastische vroedvrouwen van Zwanger in Brussel, ook op zoek naar een eigen gynaecoloog die me ook van dichtbij zou opvolgen. Zo kwam ik terecht bij dokter Deconinck in het Sint Jan.

Terug naar Lars…

Lars zijn uitgerekende datum was 28 september. Hij werd met 4kg als groot geschat en dus wilde de gynaecoloog de inductiedatum vastleggen op 41 weken. Maar dat zou theoretisch zijn, niemand die eraan twijfelde dat het zo ver niet zou komen. Ik had namelijk al veel voorweeën en eerst 3 en later 4 cm ontsluiting. Bovendien paste ik alle huis-, tuin- en keukenmiddeltjes toe: dadels en ananas eten, frambozenbladthee drinken, wandelen,… Ik deed veel oefeningen om Lars zo ideaal als mogelijk te laten indalen in mijn bekken: op de bal, handen en knieën, steeds naar voor leunend,… Toen ik alsnog 28 september overschreed ging ik voor de iets hevigere opties: ik werd 2x gestript, een sessie voetreflexologie,… Maar Lars bleef knus zitten en mijn buik bleef maar groeien. En daar was plots toch die woensdag 5 oktober, de datum van mijn inductie.

Woensdag 5 oktober 2022

Omdat ik al 4 cm ontsluiting heb, is het niet nodig om de nacht voordien naar het verloskwartier te komen. We mogen gewoon thuis slapen, en de volgende ochtend in alle rust vertrekken. Een zegen, ik geniet nog van de laatste avond met Lotta en Wieter. Na het avondeten brengen we Lotta naar mijn zus. Geen nood dus om in het holst van de nacht iemand voor Lotta te moeten bellen, een stress minder. Morgen de grote dag, we slapen relatief goed en ik voel me uitgerust om aan mijn marathon te beginnen. Ik laat los, inductie it is.

Om 7h20 komen we aan in het verloskwartier. Ze verwachten ons. Vroedvrouw Shauni is van dienst. Ik word aan de monitor gelegd. Meteen wordt alles in gereedheid gebracht om mijn vliezen te breken. Zo snel al? Euhm, dat had ik niet verwacht. Wieter legt de birth affirmations op van de hypnobirthing cursus. Het ontspant me en maakt me mentaal helemaal klaar om eraan te beginnen. Het is uiteindelijk het hoofd van het verloskwartier dat mijn vliezen breekt. Samen lekker keuvelend over onze gemeenschappelijke roots in West-Vlaanderen. Ik krijg een sexy slip (lees: wegwerp netonderbroek met dikke maandverbanden) om het vruchtwater op te vangen. Ik voel me precies terug 13 jaar, mezelf geen houding wetende met de eerste keer menstruatie. We wachten af, normaal zouden de weeën nu spontaan op gang moeten komen. Rond 8h30 komt mijn gynaecoloog langs om te checken of alles oké gaat en nog eens te bevestigen dat ze de hele dag aanwezig is in het ziekenhuis. We grappen nog dat we niet gedacht hadden dat we elkaar gingen zien bij een inleiding.

10h, ik heb 5 cm ontsluiting, er verandert wat, maar de weeën zijn heel zacht, komen maar om de 10 minuten en tonen niet echt op de monitor. Intussen zit ik op een zitbal met mijn rug tegen de chauffage. Om 10h30 stelt de gynaecoloog voor om te starten met syntocinon om de weeën op te wekken. We veranderen eerst nog van kamer. Ik heb namelijk in mijn geboorteplan geschreven dat ik graag zonder epidurale zou bevallen en naast mij is een grotere kamer met bad vrij gekomen. De vroedvrouwen willen echt rekening houden met mijn wensen, dat bemoedigt me. In de nieuwe kamer installeer ik me op een zitbal, leunend op het bed. Ik krijg een baxter en de dosis synto wordt geleidelijk aan opgedreven. Wieter gaat nog even naar beneden om eten in te slaan: belegde broodjes en cheese cake. De vroedvrouw moedigt me aan om kleine beetjes te eten, fruit, noten, aquarius, als het maar geen Mc Donalds is (geen idee welke barende vrouw daar zin in zou hebben, maar blijkbaar gebeurt het). We kruipen in onze cocon: muziek, kersenpitje tegen de rug, foto’s van Lotta op de Ipad en een beetje dommelen tussen de weeën die traag maar zeker op gang komen.

Tegen de middag verander ik van houding: op de mat op handen en knieën, leunend op de bal, elke wee (die intussen om de 5 minuten komen) wegblazend. De monitors op mijn buik beginnen me wat te storen. Door de bewegingen die ik maak zakken ze af, geven ze alarm en halen ze me uit mijn concentratie.

13h00, wissel van de vroedvrouwenwacht. Enter wervelwind Sabrina! De weeën worden plots heel hevig, om de 2 minuten. Ze wil me onderzoeken, maar eerst nog even naar het toilet. Ik vang wat weeën op op het toilet en rond 13h30 komt de gynaecoloog langs. Ik ga op het bed liggen voor het onderzoek. 6 cm ontsluiting, minder dan waarop ik had gehoopt. De weeën zijn intussen ondraaglijk aan het worden, de cocktail synthetische en eigen oxytocine laat alles de hoogte in schieten. Kan die synto naar beneden? De gynaecoloog en vroedvrouw zeggen dat het nu heel snel zal gaan. Wieter zet de hypnobirthing relaxatie op op de achtergrond. Het helpt me om tussen de weeën door af en toe wat focus te vinden.

Ik wil in bad. De kraan van het bad blijkt kapot. Maar geen probleem, de vroedvrouw begint het bad met emmers te vullen (wat in een iets andere context waarschijnlijk een hilarisch tafereel zou zijn). Ik gang in de doeken, intussen de weeën niet meer wegblazend, maar luid aaaaah roepend. Mijn kleren worden uitgedaan en ik ga het bad in. Er zit amper water in, maar het ontspant me toch. De vroedvrouw stelt voor om met het kussen in de rug tegen de rand van het bad aan te leunen. Maar ik ga in het midden van het bad zitten, waar net iets meer water is, zo’n 20 cm ;-) De vroedvrouw blijft intussen in de weer met het aanslepen van emmers, geen moeite te veel. Ze krijgt telefoon, de emmers lopen over. Wat een rots in de branding. Maar niemand al eens gedacht om een tuinslang aan te sluiten? J

Ik roep dat ik kaka moet doen. Ze antwoordt: “Nee dat is het hoofdje dat je voelt!” Ze onderzoekt me en bevestigt: “Je hebt nu 7 cm ontsluiting, maar je kindje zit zeer laag. Het duurt nu echt niet meer lang.” “Geef mij iets, ik hou dit niet vol! Ik wil een epidurale.” Ze doet alsof ze me niet hoort. Maar als antwoord zet ze in op kleine tussenstapjes en coacht me zo door de overgangsfase. “Het gaat nu heel snel gaan, blijf nog een half uurtje in bad, daarna onderzoek ik je opnieuw. Als je zegt dat je niet meer kan, is het einde in zicht. Niet teleurgesteld zijn over de centimeters, je baby zit heel laag.” Liefdevol wrijft ze een koud washandje over mijn gezicht. Wieter zit naast me als stille maar aanwezige steun.

Na drie kwartier in bad moedigt de vroedvrouw me aan om uit bad te komen. “Ga maar naar het bed, dan onderzoek ik je.” Ze voegt eraan toe dat ik ofwel ga bevallen, ofwel een epidurale zal krijgen (waarschijnlijk wist ze wel dat dat laatste niet nodig zou zijn). Het uit bad komen duurt zelf nog eens 10 minuten, bij elke wee ga ik aan Wieter zijn nek hangen. Wieter loopt extra traag, zodat ook zo een beetje tijd, en weeën passeren. Hij zegt bemoedigend dat ze nu alles klaarlegt voor de bevalling. De vroedvrouw onderzoekt me. Blijkbaar ben ik het afgelopen half uur van 7 naar 9,5 cm ontsluiting gegaan! Ik krijg nog een spierontspanner in mijn baxter voor het laatste randje. Ik ben opgelucht en begin persweeën te krijgen. Ik mag nog niet actief meeduwen, maar ze zegt dat ze de gynaecoloog zal opbellen. Nog een mijlpaal gehaald! Het in kleine stapjes opsplitsen van wat me te doen staat en me zo steeds perspectief gevend helpt me echt.

Na enkele minuten is de gynaecoloog er al. Ik ga op mijn zij liggen, de meest natuurlijke houding momenteel voor mij. Wieter houdt mijn been vast en ik heb geen teken nodig. Bij de volgende perswee begin ik te duwen. Aaaaaaah, ik knijp in mijn kussen en in Wieters arm. “We zien het hoofdje!” Duuuuuw, het hoofdje en de schouders worden geboren. “Pak je kindje maar!” Duuuuuw, de baby is er en wordt op mijn buik gelegd, na amper 2 maal actief te hebben meegeperst. De pijn is meteen weg.

15:02 LARS!

Wat een gelukzalig gevoel! En dat alles op eigen kracht. Ik voel me oersterk. Een foto zegt veel meer dan duizend woorden… We worden gefeliciteerd, Lars is de favoriete naam van de vroedvrouw zo blijkt. Al 22 jaar in dienst en nog nooit een Lars mogen verwelkomen. Maar wat een grote baby, dat zal meer zijn dan 4 kg… (4kg370 uiteindelijk). We wachten tot de navelstreng is uitgeklopt. Dan knipt Wieter de navelstreng door. Enkele naweeën later komt ook de placenta. Die blijkt ook gigantisch te zijn. Geen wonder dat Lars niet wilde komen, hij zat daar nog veel te goed. De gynaecoloog checkt of er iets genaaid moet worden, maar mijn perineum blijkt in tact. “Geboren om te baren”, zegt de vroedvrouw. Euhm, laat me je later eens vertellen over mijn eerste bevalling…

Lars wordt voor het eerst aangelegd aan mijn borst. We cocoonen met z’n drie en blijven nog twee uurtjes op het verloskwartier. Ik heb echt een onbeschrijfelijk gevoel. Wat een boost! We hebben dit gekund! Lars en de mama zijn klaarwakker en gezond. We kunnen de wereld aan! We worden in bed gestopt en naar de materniteit gerold. Even later is Lotta er om haar broer te verwelkomen. Wij zijn compleet.

Wat een mooi begin van het leven!

Een verhaal van…

Als ik nu, 2 weken na Lars zijn geboorte, eens alles op een rijtje zet, dan kwam deze positieve geboorte natuurlijk ook niet vanzelf uit de lucht gevallen. Dit bevallingsverhaal is er eentje van:

  • Een goede voorbereiding door mezelf en ons als koppel, door de consultaties bij Zwanger in Brussel en het vertrouwen dat we er kregen, de cursus en relaxatieoefeningen hypnobirthing, onze wensen goed doorsprekend.
  • Een geleidelijk opbouwende arbeid waarbij ik verschillende houdingen aanneem en zelf goed voel wat op welk moment goed is voor me, telkens naar voren buigend, ademend en in een intieme sfeer.
  • Een steunende en aanwezige man die op het juiste moment aanvoelt waar ik nood aan heb.
  • Een sterke vroedvrouw met ervaring die me erdoor trekt, me aanmoedigt, mijn geboorteplan ter harte neemt, de extra mile gaat, zich niet te veel aantrekt van de alarmen op een monitor, een bad met emmers vult, me lief maar kordaat tussenstapjes laat nemen, maar vooral bij me blijft.
  • Een eigen gynaecoloog die aanwezig is zoals op voorhand afgesproken en telkens op de juiste momenten binnenkomt, doorsproken bevallingswensen niet opnieuw in vraag stelt en me op mijn zij laat bevallen. De meest natuurlijke houding voor mij op dat moment.

Een kind baren op eigen kracht, de mooiste dag van je leven? Waarschijnlijk wel de meest intense en zeer dankbaar dat zij erbij waren. Lars en zijn gezin namen een vliegende start. Sint-Jan verloskwartier en materniteit, wat een warm nest.

Sara De Potter




Borstvoeding: het liep niet van een leien dakje

Als je aan je oortjes begint te frunniken terwijl je oogjes zachtjes dicht vallen, als je opgelucht zucht en je tegen me aan vlijt, als je schuin kijkend moet lachen met je grote broer, als je traantjes drogen en je troost vindt, als je gezichtje volledig ontspant in een diepe slaap, als je handjes zoeken naar een bloot stukje vel, overvalt een overweldigend gevoel van liefde en trots me. 18 maanden al zijn we op elkaar in- en afgesteld. 's Nachts zoeken we elkaar in het donker, zonder echt wakker te worden of de ogen te openen. Soms wordt het me allemaal wel eens wat veel, wil ik slapen of weggaan zonder jou. Maar dan kijk je naar mij, zo mooi, zo lief, zo onschuldig, en ben ik weer blij dat ik je nog altijd je steun, je rust, je borstje mag geven. 

Het liep nochtans niet altijd van een leien dakje. 

In het ziekenhuis liet ik me teveel afleiden, waardoor je te weinig at en je opeens dringend bij gevoed moest worden. Je kreeg alleen mama-melk, maar verleerde heel snel het happen. En ik werd geconfronteerd met mijn onzekerheid: misschien wilde je mijn borst niet. Gelukkig kreeg ik je snel terug aan de borst. Jochei! Eerste euvel overwonnen!! 

Wat later kwam je niet goed bij. En wat werd ik weer ongerust. Week na week zei de weegschaal niet wat ik wou. 3 lange maanden van twijfel en zoeken naar wat dat nu toch kon veroorzaken. Ik probeerde alles: vaker voeden, minder afleiding, liggend voeden... tot motilium toe. Ik installeerde zelfs zo'n stomme app op mijn telefoon die het aantal voedingen en de curve bijhoudt. En wat twijfelde ik aan mezelf. Gaf ik je wel alles wat je nodig had? Gelukkig was er Elke die je gewicht mee opvolgde en steeds maar zei dat je zo'n blije baby was en zoveel moest lachen. En Arlind die me op de babymassage gerust stelde dat je voor de rest meer dan mee kon met de baby's van jouw leeftijd.

En een geluk met een ongeluk, gaf die afvlakkende curve me de motivatie om je zelf te gaan voeden in de kribbe. Dat maakte de aanpassing van altijd samen naar opeens apart voor beide draaglijker. En we bleven op elkaar in gespeeld. Ondertussen vraag je overdag nog zelden om borstje. Heel geleidelijk aan, op ons ritme, maakte je je telkens een beetje meer los van me en won je wat meer zelfstandigheid. 

Makkelijk was het dus niet altijd. Hoewel het ook nooit echt moeilijk was. Het best ging het als ik vertrouwen had in mezelf en in jou. De natuur zit echt wonderlijk slim in elkaar. Het moeilijkst was het als er twijfel ontstond of gezaaid werd. 

Als ik het dus opnieuw zou kunnen doen, zou ik erop vertrouwen dat jij weet wat je nodig hebt en dat mijn lijf weet wat daaraan te doen. Ik zou je dicht bij mij houden, aan je hoofdje snuffelen en je vaak laten drinken. Ik zou mijn tijd niet verspillen aan voedingen noteren en apps bijhouden. En telkens als ik onzeker werd, zou ik naar je kijken. 

Wat een gelukzalig gevoel als je je tegen me nestelt. 

Mijn borstvoedigsverhaal, Juno

24 augustus 2019, start van de derde hittegolf in de zomer van 2019, maar vooral de geboorte van Juno in het UZBrussel, een stevig brokje van exact 4000g. Ik was uitermate gemotiveerd om borstvoeding te geven dus Juno werd snel – zoals het hoort – een eerste keer gestimuleerd om te drinken aan de borst. 

‘Dat is wel een hevige baby, zo happen, ze heeft precies niet veel geduld’ zei de vroedvrouw direct. Het was zoeken zowel voor mij als voor Juno, maar het feit dat er al heel snel een druppeltje melk kwam stelde me gerust en ik genoot van de intimiteit. Het aanhappen lukte niet zo vlot, maar met de hulp van de vroedvrouwen bleven we ons best doen. Pijnlijke tepels en de eerste kloven bleven uiteraard niet lang uit. Op dag 2 werd de weegschaal bovengehaald, 3700 g, afgevallen ‘maar nog net ok’. Gelden die 8% op dag 2 en 10% op dag 3 dan ook voor borstvoedingsbaby’s? Geen paniek alleszins, en wij bleven flink verder doen. 

De tweede nacht verliep niet zo vlot, Juno wou een laatste keer drinken rond 2u en daarna alleen maar geschreeuw. Niet willen slapen, niet willen eten. Een paar uur later werd al gezegd ‘Mevrouw, het is een zware baby, en het is zo warm, we zullen haar iets moeten bijgeven’. Maar ik kon toch niet nu al opgeven? Een krijsende baby in mijn armen, tranen bij mij, maar ik weigerde. Ik voelde me op dat moment de slechtste moeder ter wereld en hoopte dat Juno gewoon weer wou drinken maar ze bleef weigeren. Tegen de ochtend werden de twee opties besproken: starten met kolven en – als dat lukte – direct geven of toch bijvoeding opstarten. Dat het niet aan mijn melk productie kwam werd snel duidelijk en gelukkig nam Juno zonder problemen het flesje afgekolfde melk. Mijn laatste dag en nacht in het ziekenhuis bestonden dus uit baby aanleggen en kolven. Gelukkig wou ze in de loop van de dag ook zelf weer drinken, in rugby houding en met tepelhoed. Onze inspanningen leverden het gewenste resultaat en de dag nadien mochten we met een gewicht van 3740 g naar huis! De vroedvrouw nam contact op met de collega’s van Zwanger in Brussel om toch even te schetsen hoe onze eerste dagen waren verlopen en voor verdere opvolging.

De eerste dagen kwam Arlind aan huis en Juno kwam nog steeds mooi bij. Voor de zekerheid kwam Febe in het weekend langs en een week na haar geboorte was ze terug gezakt tot 3690 g. Teleurstelling bij mij natuurlijk, maar op dat moment met borstvoeding stoppen was voor mij geen optie. Febe stelde me ook enorm gerust. Juno dronk heel lang, vermoedelijk vergde het meer energie om te drinken dan dat ze eraan overhield. Ik zou starten met haar maximum een kwartiertje langs elke kant te laten drinken en vervolgens een flesje afgekolfde melk aan te bieden. Best wel intensief, telkens Juno aanleggen en ook nog eens 8 keer op een dag kolven maar zo gezegd zo gedaan. Haar gewicht evolueerde traag maar zeker in de goede richting. Twee weken na haar geboorte kwam Hanne langs, ik had toen voor mezelf uitgemaakt dat als ze dan niet echt een ‘goed pakje’ was bijgekomen, we zouden starten met bijvoeding. Maar net op dat moment kwam de 4 kilogram weer in zicht! Hoera! Nu we hier geraakt waren, was het evident om verder te gaan met 8 keer op een dag kolven. Na ongeveer 2,5 week had Juno opnieuw haar geboortegewicht en minderde ik met kolven. Drie weken na haar geboorte stapten we over op enkel borstvoeding op vraag. En dit ging goed, rond 4 weken zaten we mooi op 4400 g, waren we vertrokken? Kon ik eindelijk de onzekerheid loslaten? Want makkelijk was het niet, ik panikeerde heel snel als ik het gevoel had dat Juno minder goed dronk. Mensen op babybezoek begrepen dit meestal niet: ‘Ze heeft toch wat reserve zeker met haar 4 kg’. Natuurlijk had ze reserve! Maar ook een baby van 4 kg moet bijkomen. Bovendien heeft ze nogal stevige kaakjes, waar mensen ook vaak over begonnen, niet beseffende hoeveel moeite ik aan het doen was om dat gewicht in stijgende lijn te krijgen...

De weken gingen voorbij – met nog een borstontsteking rond 5 weken – en we werden verder opgevolgd. Juno kwam telkens wel bij, maar meestal niet echt veel en was daardoor toch een beetje van haar curve aan het glijden. Telkens die teleurstelling als je de cijfertjes op de weegschaal ziet, de onzekerheid bij mij en vooral de vraag: ‘Waarom gaat het niet beter? Wij doen zo ons best.’ Ik moet eerlijk toegeven dat ik ondertussen een haat-liefde verhouding had met de borstvoeding, maar dat de liefde en de intimiteit wel overwogen. Evengoed kon ik soms zeer moeilijke momenten hebben en de angst voor ‘Ohnee ze moet weer op de weegschaal’ bleef. Het was snel duidelijk dat Juno een zeer alerte baby was (en is), ze zou maar eens iets moeten missen! We beslisten om haar (nog) meer in de draagdoek te nemen overdag om wat meer te slapen, uiteraard ook uitermate belangrijk. Rond 9 weken zitten we dan eindelijk boven de 5 kilo! Joepie! Vijf kilo en bijna 60 cm met MIJN melk, maar ook de nodige hoeveelheid bloed, zweet en tranen (vooral dat laatste). Ik had soms het gevoel dat ik niet de beste mama voor Juno kon zijn, omdat ik – als zij vrolijk lag te spelen – al schrik kreeg voor de volgende voeding. Ze kon ook zo onrustig zijn aan de borst, continu aanhappen en loslaten, armen die langs alle kanten vlogen of beginnen wenen. Maar evengoed kon ze ook heel rustig drinken en dat was genieten. Drinken zonder tepelhoed hebben we lang geprobeerd, en ze kon het, maar ook hier liet ze telkens snel los en werd ze snel gefrustreerd. Rond 10 weken had ik een afspraak bij Elke, om mij vertrouwen te geven, dat ik de onzekerheid achter mij kon laten. Maar de weegschaal gaf aan dat Juno niet was bijgekomen, ze was zelf afgevallen. Opnieuw die teleurstelling bij mij en vooral verbazing bij Elke. ‘Ze ziet er zo goed uit, ze ligt hier te lachen’. Elke nam de tijd om samen alles eens goed te overlopen, mogelijks  is de tongriem bij Juno wat te kort waardoor ze niet efficiënt genoeg drinkt en het ook niet lukt om zonder tepelhoed te drinken. Op dat moment zijn er 2 opties: ik start terug met 7 keer op een dag kolven zodat ze via een flesje kan drinken, we gaan op consultatie om haar tongriem te laten nakijken en eventueel te laten knippen en – als het zou helpen – kan ze opnieuwe aan de borst (leren) drinken. De tweede optie is de borstvoeding afbouwen en starten met flesvoeding. Met veel tranen en pijn in het hart heb ik voor de tweede optie gekozen. Ik had gewoon het gevoel dat ik die onzekerheid niet langer kon volhouden. En Juno verdient toch een mama die zich optimaal voelt? Die echt kan genieten van de tijd samen thuis? Sowieso begon ik terug te kolven, zodat Juno van een flesje kon drinken wat voor haar makkelijker is, maar begon ondertussen ook af te bouwen. Gelukkig kon ik niet alleen rekenen op de vroedvrouwen van Zwanger in Brussel ‘Soms is het gewoon echt moeilijk, je moet je hier niet slecht over voelen’ maar ook op mijn omgeving voor de onvoorwaardelijke steun.

Ik mis de intimiteit van de borstvoeding, ik had het zo graag anders gezien, ook omdat ik weet dat dat nu eenmaal het beste is voor je kindje. Maar als de haat in de haat-liefde verhouding begint te overwegen kan het Juno ook niet ten goede komen. Dat besef ik al te goed, maar toch was het echt geen gemakkelijke belissing. Ik probeer niet teveel na te denken over de ‘wat als we toch de andere optie gekozen zouden hebben’, ik heb Juno 10 weken en 4 dagen uitsluitend borstvoeding gegeven en ben daar heel fier op. Dit was niet gelukt zonder de hulp en de ondersteuning van Zwanger in Brussel, dank je wel!

Borstvoeding geven

"Ach, als pediater hoef ik jou niet veel te leren! Jij weet natuurlijk alles van baby´s"

Hoe vaak heb ik deze zin wel niet gehoord. En hoe ontzettend klein voelde ik me, omdat ik juist vond dat dat níet zo was. Wat nee, ik snapte er niks van. Dat kleine wezentje wat zo verschrikkelijk veel gevoelens in mij losmaakte. Zo veel liefde, maar ook zo veel wanhoop en frustratie. Dat kleine wezentje wat zo gewenst was. Zelfs zo gewenst dat ik er, ondanks een hele drukke baan als kinderarts, alleen aan begon. Dat wezentje wat me twee lange jaren liet hopen en wanhopen voordat ik het mocht verwelkomen.

Toen ik eenmaal zwanger was, had ik het geromantiseerde beeld van de baby aan de borst in mijn hoofd. Want dat het borstvoeding zou worden, stond voor mij vast. Ik informeerde mij, las talloze borstvoedingsboeken en dacht de meest voorkomende problemen te kennen. Ik kende het belang van het eerste borstvoedingsmoment, ik wist dat goed aanhappen belangrijk was en dat de borstvoeding geen echte pijn mocht doen, ik besefte dat er een leercurve van enkele weken zou zijn voordat het makkelijker zou gaan. Maar ik wist niet dat theorie en praktijk zo mijlenver uiteen konden liggen…

Ik was 40 4/7 weken zwanger toen mijn kleine wezentje na een lange arbeid door zijn sterrenkijkerspositie ter wereld kwam. Na bijna 36 uur weeën was ook mijn baarmoeder moe en verloor ik op korte tijd veel bloed. Te veel bloed. Op het moment dat mijn zoon begon te zoeken naar de borst, werd ik met een veel te lage bloeddruk bijgevuld en volgestopt met medicatie. Op het moment dat ik weer een beetje bij de levenden was, was zoonlief tevreden sabbelend op zijn handje tegen mij aan in slaap gevallen. So far het eerste borstvoedingsmoment.

Ook de dagen erna waren moeilijk: het lukt mijn zoon niet om aan te happen. De combinatie van grote borsten met relatief vlakke tepels en een ongeduldig en hongerig mannetje waren niet ideaal. De vroedvrouwen in het ziekenhuis probeerden hem keer op keer aan de borst te krijgen. Maar ondanks soms 20 of 25 pogingen lukte het niet om hem meer dan 2 of 3 slokken te laten drinken.

Na 2 dagen begon mijn zoon al te overstrekken als ik hem maar installeerde op het borstvoedingskussen om voeding te geven. Mijn baby naar de borst toe bewegen was simpelweg onmogelijk geworden, zo hard als hij zich tegen die beweging verzette waarin elke vroedvrouw hem probeerde te dwingen. Mijn tepels waren rauw door alle aanlegpogingen en de verkeerde techniek. Mijn lichaam schreeuwde "stop" en gelukkig luisterde ik: ik zou alleen nog zelf proberen aanleggen en enkel als de zoon ontspannen was. Na 2 dagen kolven en bijvoeden, het knippen van het tongriempje en 3 types tepelhoedjes later dronk mijn zoon op dag 5 voor het eerst aan de borst.

En toen gingen we naar huis. De ene dag ging beter dan de andere, maar na 4 weken zat ik nog altijd met enorm diepe tepelkloven en pijn, en die stomme tepelhoedjes waardoor de voedingen steeds 1-1.5 uur duurden, er veel lucht werd geslikt en mijn zoon enorm veel krampen en wind had. Mijn eigen thuisvroedvrouw en een lactatiekundige uit het ziekenhuis wisten intussen niet meer goed hoe ze mij en mijn zoon konden helpen.

Intussen was ik óp. Óp van vermoeidheid, óp van de zenuwen. Borstvoeding geven was een obsessie geworden. Want zou ik dan die ene kinderarts zijn die geen borstvoeding zou kunnen geven? In een laatste poging om mijn borstvoeding te redden kwam ik bij Zwanger in Brussel terecht. Ik mocht nog dezelfde week komen. In plaats van binnen 10 minuten te besluiten dat er niks mis was met de aanhap maar dat mijn zoon gewoon een beetje onrustig was, besteedde Elke bijna 1.5 uur aan mij en mijn zoon. Met geduld liet ze hem keer op keer opnieuw proberen juist aan te happen, kalmeerde hem tussendoor, en probeerde opnieuw.

Ook de weken erna werd ik fantastisch ondersteund en groeide mijn vertrouwen in de borstvoeding en in mijzelf als mama. Met veel begeleiding en geduld lukte het me na 8 weken eindelijk om mijn zoon borstvoeding te geven zonder tepelhoedje. De Babyboost (toen nog "Moedermelk en Boterhammen") werd mijn steunnetwerk. Ik durf zelfs te zeggen dat deze dames (vroedvrouwen én andere mama´s) me gered hebben. Eindelijk durfde ik toe te geven dat ik níet alles wist. Dat ik gewoon mama was van mijn eerste kindje, en niet iemand die door haar opleiding alles al moest weten. Dat het oké was dat ik af en toe de wanhoop nabij was, en dat ik dat niet allemaal alleen moest oplossen.

Mijn zoon is intussen bijna 3 jaar oud, maar de dames van de Babyboost spreek ik nog steeds. En ook mijn dochter (11 maanden oud) is een echte Zwanger in Brussel-baby. De ervaring van die tweede is compleet anders, mede omdat ik weet tot wie ik mij kan wenden als ik vragen/ onzekerheden heb.

Dank u Zwanger in Brussel, om mij als kinderarts te leren dat ik gewoon mama mag zijn….

Een kinderarts haar borstvoedingsverhaal

Mijn borstvoedingsverhaal - 2018 (NL)

"Ach, als pediater hoef ik jou niet veel te leren! Jij weet natuurlijk alles van baby´s"

Hoe vaak heb ik deze zin wel niet gehoord. En hoe ontzettend klein voelde ik me, omdat ik juist vond dat dat níet zo was. Wat nee, ik snapte er niks van. Dat kleine wezentje wat zo verschrikkelijk veel gevoelens in mij losmaakte. Zo veel liefde, maar ook zo veel wanhoop en frustratie. Dat kleine wezentje wat zo gewenst was. Zelfs zo gewenst dat ik er, ondanks een hele drukke baan als kinderarts, alleen aan begon. Dat wezentje wat me twee lange jaren liet hopen en wanhopen voordat ik het mocht verwelkomen. 

Toen ik eenmaal zwanger was, had ik het geromantiseerde beeld van de baby aan de borst in mijn hoofd. Want dat het borstvoeding zou worden, stond voor mij vast. Ik informeerde mij, las talloze borstvoedingsboeken en dacht de meest voorkomende problemen te kennen. Ik kende het belang van het eerste borstvoedingsmoment, ik wist dat goed aanhappen belangrijk was en dat de borstvoeding geen echte pijn mocht doen, ik besefte dat er een leercurve van enkele weken zou zijn voordat het makkelijker zou gaan. Maar ik wist niet dat theorie en praktijk zo mijlenver uiteen konden liggen…

Ik was 40 4/7 weken zwanger toen mijn kleine wezentje na een lange arbeid door zijn sterrenkijkerspositie ter wereld kwam. Na bijna 36 uur weeën was ook mijn baarmoeder moe en verloor ik op korte tijd veel bloed. Te veel bloed. Op het moment dat mijn zoon begon te zoeken naar de borst, werd ik met een veel te lage bloeddruk bijgevuld en volgestopt met medicatie. Op het moment dat ik weer een beetje bij de levenden was, was zoonlief tevreden sabbelend op zijn handje tegen mij aan in slaap gevallen. So far het eerste borstvoedingsmoment. 

Ook de dagen erna waren moeilijk: het lukt mijn zoon niet om aan te happen. De combinatie van grote borsten met relatief vlakke tepels en een ongeduldig en hongerig mannetje waren niet ideaal. De vroedvrouwen in het ziekenhuis probeerden hem keer op keer aan de borst te krijgen. Maar ondanks soms 20 of 25 pogingen lukte het niet om hem meer dan 2 of 3 slokken te laten drinken. 

Na 2 dagen begon mijn zoon al te overstrekken als ik hem maar installeerde op het borstvoedingskussen om voeding te geven. Mijn baby naar de borst toe bewegen was simpelweg onmogelijk geworden, zo hard als hij zich tegen die beweging verzette waarin elke vroedvrouw hem probeerde te dwingen. Mijn tepels waren rauw door alle aanlegpogingen en de verkeerde techniek. Mijn lichaam schreeuwde "stop" en gelukkig luisterde ik: ik zou alleen nog zelf proberen aanleggen en enkel als de zoon ontspannen was. Na 2 dagen kolven en bijvoeden, het knippen van het tongriempje en 3 types tepelhoedjes later dronk mijn zoon op dag 5 voor het eerst aan de borst. 

En toen gingen we naar huis. De ene dag ging beter dan de andere, maar na 4 weken zat ik nog altijd met enorm diepe tepelkloven en pijn, en die stomme tepelhoedjes waardoor de voedingen steeds 1-1.5 uur duurden, er veel lucht werd geslikt en mijn zoon enorm veel krampen en wind had. Mijn eigen thuisvroedvrouw en een lactatiekundige uit het ziekenhuis wisten intussen niet meer goed hoe ze mij en mijn zoon konden helpen. 

Intussen was ik óp. Óp van vermoeidheid, óp van de zenuwen. Borstvoeding geven was een obsessie geworden. Want zou ik dan die ene kinderarts zijn die geen borstvoeding zou kunnen geven? In een laatste poging om mijn borstvoeding te redden kwam ik bij Zwanger in Brussel terecht. Ik mocht nog dezelfde week komen. In plaats van binnen 10 minuten te besluiten dat er niks mis was met de aanhap maar dat mijn zoon gewoon een beetje onrustig was, besteedde Elke bijna 1.5 uur aan mij en mijn zoon. Met geduld liet ze hem keer op keer opnieuw proberen juist aan te happen, kalmeerde hem tussendoor, en probeerde opnieuw. 

Ook de weken erna werd ik fantastisch ondersteund en groeide mijn vertrouwen in de borstvoeding en in mijzelf als mama. Met veel begeleiding en geduld lukte het me na 8 weken eindelijk om mijn zoon borstvoeding te geven zonder tepelhoedje. De Babyboost (toen nog "Moedermelk en Boterhammen") werd mijn steunnetwerk. Ik durf zelfs te zeggen dat deze dames (vroedvrouwen én andere mama´s) me gered hebben. Eindelijk durfde ik toe te geven dat ik níet alles wist. Dat ik gewoon mama was van mijn eerste kindje, en niet iemand die door haar opleiding alles al moest weten. Dat het oké was dat ik af en toe de wanhoop nabij was, en dat ik dat niet allemaal alleen moest oplossen. 

Mijn zoon is intussen bijna 3 jaar oud, maar de dames van de Babyboost spreek ik nog steeds. En ook mijn dochter (11 maanden oud) is een echte Zwanger in Brussel-baby. De ervaring van die tweede is compleet anders, mede omdat ik weet tot wie ik mij kan wenden als ik vragen/ onzekerheden heb. 

Dank u Zwanger in Brussel, om mij als kinderarts te leren dat ik gewoon mama mag zijn….


Welkom!

keyboard_arrow_up
Website by

{{ popup_title }}

{{ popup_close_text }}

x