Leila was born at home, in our comfortable and colourful living room. She had a long and complicated descent through the birth canal, but once she was born (sunny side up!) she was healthy and perfect. The first days with her were magical, but not at all easy. I was exhausted and still in pain and just wanted to curl up in bed with my little baby and found the breastfeeding very difficult. Just minutes after the birth she had latched perfectly and with almost no help (to my surprise!) but over the next few days she would latch on briefly and then unlatch and arch her back in protest. Seeing her in discomfort, added to the sadness of "failing" at the art of breastfeeding in front of my partner and of all the people that visited us during those first few days, was very frustrating for me. Luckily on the 4th day we figured out that her discomfort was due to the fact that she had not yet passed her meconium, so as soon as we put a bit of olive oil on her butt she instantly did. After that things got easier, she started nursing like a pro, and for about five weeks I thought "nice, all the hard stuff is now behind us!'. I still remember those wonderful weeks; she nursed happily, slept all the rest of the time, and allowed me to recover.  

Then on the 5th week suddenly we noticed she was arching her back again during feedings, and my serene, sleepy baby quickly became very fussy and cried so much it was heartbreaking. What was hardest for me was that she seemed to scream when she was in my arms and when I tried to breastfeed her. Her sleep cycle became a very stressful "20 minutes of sleep - 5 minutes of nursing - 30 minutes of crying" and this was happening day and night. Our doctor reassured me saying it was colics, or a growth spurt, or both, and that it would just pass, sooner or later. But every mom knows that when their child is in pain "sooner or later" does not sound soon enough at all. Of course I was relieved when Duncan, her dad, would pick her up and she would calm down and fall asleep in his arms, but at the same time it hurt me so much to not understand why the problem was me.

The day that Leila started refusing the breast I was desperate and called Elke. I told her that I was not convinced with what our doctor had said but that I had no energy to go look for a different doctor, and that I needed help ASAP. She came and observed our breastfeeding "battle", and said that to her it looked like Silent Reflux. We had never heard of it, and since our baby never spit up any milk, we hadn't considered reflux as a possible problem. And then she gave me the best piece of advice I had received until then in those difficult weeks: to join the mother group at Zwanger in Brussel, to share experiences and get advice from the midwives and from other breastfeeding moms. She also put me in contact with Elke, midwife at ZIB, who confirmed she too thought it sounded like Silent Reflux and offered me breastfeeding-friendly advice. I chose to specify "breastfeeding-friendly advice", because in the same days that I talked to Elke, I went again to see my doctor, and suggested to him it could be Silent Reflux, to which he suggested that maybe simply my milk was hard to digest for Leila, and that I could try "other brands" that she might like more. This, and a prescription for anti acids that we never bought, left us very unsatisfied. 

At Babyboost I learned all about reflux and about the many things I could to help Leila cope with it without giving her medication. I also learned not to be embarrassed when my baby cries and screams (and other people approach you to tell you she is crying because she is hungry/cold/hot/uncomfortable in the sling/tired etc. which is usually said with kind intentions but that still made me feel inadequate as a mother). Other mothers at the group had struggled with reflux before me, and so I started following bits and pieces of advice, and before I could notice any progress in Leila's condition, I noticed a big change in my attitude, because finally I felt like I was doing something to help her. We started holding her upright all the time (night time included, for a few weeks I slept reclined with her in my sling, so that she was never horizontal; I stopped eating dairy, started giving her probiotics and started feeding her more frequently (about every 30 minutes) so she would get smaller more frequent feeds. We met with An, the osteopath at ZIB, and she massaged Leila's diaphragm, which we think helped her. Things started improving slowly (which for the first weeks meant she was only crying 10 minutes instead of 30 after every feeding), and we never did find out which one of these things helped Leila get better, maybe they all did. By the time Leila was 10 weeks old, her reflux had gotten a lot better, and I could now relax during feedings (though still keeping her vertical) which felt like a dream.

Today Leila is almost 4 months old and we fit like two pieces of a puzzle. My breast is for her a safe and happy place to be, she often smiles with anticipation when I lift my shirt to feed her and most times when she is finished eating she either looks up and gurgles happily, or she is fast asleep. With the right support and advice, breastfeeding went from being a frustrating and sometimes painful battle with my baby to being our special peaceful moment together. I still often feed her in the sling and at night I feed her in a laid-back reclined position, because I have made the mistake at night to be too tired to sit up and so I feed her lying on my side, but I usually pay for that mistake by then spending the night awake with an unhappy baby. We have stopped the probiotics, and I have started eating a little bit of dairy again, and all seems to be going well. She now sleeps on her own on her inclined mattress in her co-sleeper next to me (by sleeping on her own I just mean not in my arms). Of course, we have days in which her reflux will come back (today was one of them... and maybe I realize I shouldn't have eaten all that chocolate AND an ice cream this morning), but now we know how to recognize it quickly and how to deal with it, so it lasts very little. 

Of course now Duncan, Leila and I have other challenges ahead of us (for now how to get a good night's sleep is on top of our list) but at least we now have a healthy and mostly happy baby and I love breastfeeding her. 

24 augustus 2019, start van de derde hittegolf in de zomer van 2019, maar vooral de geboorte van Juno in het UZBrussel, een stevig brokje van exact 4000g. Ik was uitermate gemotiveerd om borstvoeding te geven dus Juno werd snel – zoals het hoort – een eerste keer gestimuleerd om te drinken aan de borst. 

‘Dat is wel een hevige baby, zo happen, ze heeft precies niet veel geduld’ zei de vroedvrouw direct. Het was zoeken zowel voor mij als voor Juno, maar het feit dat er al heel snel een druppeltje melk kwam stelde me gerust en ik genoot van de intimiteit. Het aanhappen lukte niet zo vlot, maar met de hulp van de vroedvrouwen bleven we ons best doen. Pijnlijke tepels en de eerste kloven bleven uiteraard niet lang uit. Op dag 2 werd de weegschaal bovengehaald, 3700 g, afgevallen ‘maar nog net ok’. Gelden die 8% op dag 2 en 10% op dag 3 dan ook voor borstvoedingsbaby’s? Geen paniek alleszins, en wij bleven flink verder doen. 

De tweede nacht verliep niet zo vlot, Juno wou een laatste keer drinken rond 2u en daarna alleen maar geschreeuw. Niet willen slapen, niet willen eten. Een paar uur later werd al gezegd ‘Mevrouw, het is een zware baby, en het is zo warm, we zullen haar iets moeten bijgeven’. Maar ik kon toch niet nu al opgeven? Een krijsende baby in mijn armen, tranen bij mij, maar ik weigerde. Ik voelde me op dat moment de slechtste moeder ter wereld en hoopte dat Juno gewoon weer wou drinken maar ze bleef weigeren. Tegen de ochtend werden de twee opties besproken: starten met kolven en – als dat lukte – direct geven of toch bijvoeding opstarten. Dat het niet aan mijn melk productie kwam werd snel duidelijk en gelukkig nam Juno zonder problemen het flesje afgekolfde melk. Mijn laatste dag en nacht in het ziekenhuis bestonden dus uit baby aanleggen en kolven. Gelukkig wou ze in de loop van de dag ook zelf weer drinken, in rugby houding en met tepelhoed. Onze inspanningen leverden het gewenste resultaat en de dag nadien mochten we met een gewicht van 3740 g naar huis! De vroedvrouw nam contact op met de collega’s van Zwanger in Brussel om toch even te schetsen hoe onze eerste dagen waren verlopen en voor verdere opvolging.

De eerste dagen kwam Arlind aan huis en Juno kwam nog steeds mooi bij. Voor de zekerheid kwam Febe in het weekend langs en een week na haar geboorte was ze terug gezakt tot 3690 g. Teleurstelling bij mij natuurlijk, maar op dat moment met borstvoeding stoppen was voor mij geen optie. Febe stelde me ook enorm gerust. Juno dronk heel lang, vermoedelijk vergde het meer energie om te drinken dan dat ze eraan overhield. Ik zou starten met haar maximum een kwartiertje langs elke kant te laten drinken en vervolgens een flesje afgekolfde melk aan te bieden. Best wel intensief, telkens Juno aanleggen en ook nog eens 8 keer op een dag kolven maar zo gezegd zo gedaan. Haar gewicht evolueerde traag maar zeker in de goede richting. Twee weken na haar geboorte kwam Hanne langs, ik had toen voor mezelf uitgemaakt dat als ze dan niet echt een ‘goed pakje’ was bijgekomen, we zouden starten met bijvoeding. Maar net op dat moment kwam de 4 kilogram weer in zicht! Hoera! Nu we hier geraakt waren, was het evident om verder te gaan met 8 keer op een dag kolven. Na ongeveer 2,5 week had Juno opnieuw haar geboortegewicht en minderde ik met kolven. Drie weken na haar geboorte stapten we over op enkel borstvoeding op vraag. En dit ging goed, rond 4 weken zaten we mooi op 4400 g, waren we vertrokken? Kon ik eindelijk de onzekerheid loslaten? Want makkelijk was het niet, ik panikeerde heel snel als ik het gevoel had dat Juno minder goed dronk. Mensen op babybezoek begrepen dit meestal niet: ‘Ze heeft toch wat reserve zeker met haar 4 kg’. Natuurlijk had ze reserve! Maar ook een baby van 4 kg moet bijkomen. Bovendien heeft ze nogal stevige kaakjes, waar mensen ook vaak over begonnen, niet beseffende hoeveel moeite ik aan het doen was om dat gewicht in stijgende lijn te krijgen...

De weken gingen voorbij – met nog een borstontsteking rond 5 weken – en we werden verder opgevolgd. Juno kwam telkens wel bij, maar meestal niet echt veel en was daardoor toch een beetje van haar curve aan het glijden. Telkens die teleurstelling als je de cijfertjes op de weegschaal ziet, de onzekerheid bij mij en vooral de vraag: ‘Waarom gaat het niet beter? Wij doen zo ons best.’ Ik moet eerlijk toegeven dat ik ondertussen een haat-liefde verhouding had met de borstvoeding, maar dat de liefde en de intimiteit wel overwogen. Evengoed kon ik soms zeer moeilijke momenten hebben en de angst voor ‘Ohnee ze moet weer op de weegschaal’ bleef. Het was snel duidelijk dat Juno een zeer alerte baby was (en is), ze zou maar eens iets moeten missen! We beslisten om haar (nog) meer in de draagdoek te nemen overdag om wat meer te slapen, uiteraard ook uitermate belangrijk. Rond 9 weken zitten we dan eindelijk boven de 5 kilo! Joepie! Vijf kilo en bijna 60 cm met MIJN melk, maar ook de nodige hoeveelheid bloed, zweet en tranen (vooral dat laatste). Ik had soms het gevoel dat ik niet de beste mama voor Juno kon zijn, omdat ik – als zij vrolijk lag te spelen – al schrik kreeg voor de volgende voeding. Ze kon ook zo onrustig zijn aan de borst, continu aanhappen en loslaten, armen die langs alle kanten vlogen of beginnen wenen. Maar evengoed kon ze ook heel rustig drinken en dat was genieten. Drinken zonder tepelhoed hebben we lang geprobeerd, en ze kon het, maar ook hier liet ze telkens snel los en werd ze snel gefrustreerd. Rond 10 weken had ik een afspraak bij Elke, om mij vertrouwen te geven, dat ik de onzekerheid achter mij kon laten. Maar de weegschaal gaf aan dat Juno niet was bijgekomen, ze was zelf afgevallen. Opnieuw die teleurstelling bij mij en vooral verbazing bij Elke. ‘Ze ziet er zo goed uit, ze ligt hier te lachen’. Elke nam de tijd om samen alles eens goed te overlopen, mogelijks  is de tongriem bij Juno wat te kort waardoor ze niet efficiënt genoeg drinkt en het ook niet lukt om zonder tepelhoed te drinken. Op dat moment zijn er 2 opties: ik start terug met 7 keer op een dag kolven zodat ze via een flesje kan drinken, we gaan op consultatie om haar tongriem te laten nakijken en eventueel te laten knippen en – als het zou helpen – kan ze opnieuwe aan de borst (leren) drinken. De tweede optie is de borstvoeding afbouwen en starten met flesvoeding. Met veel tranen en pijn in het hart heb ik voor de tweede optie gekozen. Ik had gewoon het gevoel dat ik die onzekerheid niet langer kon volhouden. En Juno verdient toch een mama die zich optimaal voelt? Die echt kan genieten van de tijd samen thuis? Sowieso begon ik terug te kolven, zodat Juno van een flesje kon drinken wat voor haar makkelijker is, maar begon ondertussen ook af te bouwen. Gelukkig kon ik niet alleen rekenen op de vroedvrouwen van Zwanger in Brussel ‘Soms is het gewoon echt moeilijk, je moet je hier niet slecht over voelen’ maar ook op mijn omgeving voor de onvoorwaardelijke steun.

Ik mis de intimiteit van de borstvoeding, ik had het zo graag anders gezien, ook omdat ik weet dat dat nu eenmaal het beste is voor je kindje. Maar als de haat in de haat-liefde verhouding begint te overwegen kan het Juno ook niet ten goede komen. Dat besef ik al te goed, maar toch was het echt geen gemakkelijke belissing. Ik probeer niet teveel na te denken over de ‘wat als we toch de andere optie gekozen zouden hebben’, ik heb Juno 10 weken en 4 dagen uitsluitend borstvoeding gegeven en ben daar heel fier op. Dit was niet gelukt zonder de hulp en de ondersteuning van Zwanger in Brussel, dank je wel!

"Ach, als pediater hoef ik jou niet veel te leren! Jij weet natuurlijk alles van baby´s"

Hoe vaak heb ik deze zin wel niet gehoord. En hoe ontzettend klein voelde ik me, omdat ik juist vond dat dat níet zo was. Wat nee, ik snapte er niks van. Dat kleine wezentje wat zo verschrikkelijk veel gevoelens in mij losmaakte. Zo veel liefde, maar ook zo veel wanhoop en frustratie. Dat kleine wezentje wat zo gewenst was. Zelfs zo gewenst dat ik er, ondanks een hele drukke baan als kinderarts, alleen aan begon. Dat wezentje wat me twee lange jaren liet hopen en wanhopen voordat ik het mocht verwelkomen.

Toen ik eenmaal zwanger was, had ik het geromantiseerde beeld van de baby aan de borst in mijn hoofd. Want dat het borstvoeding zou worden, stond voor mij vast. Ik informeerde mij, las talloze borstvoedingsboeken en dacht de meest voorkomende problemen te kennen. Ik kende het belang van het eerste borstvoedingsmoment, ik wist dat goed aanhappen belangrijk was en dat de borstvoeding geen echte pijn mocht doen, ik besefte dat er een leercurve van enkele weken zou zijn voordat het makkelijker zou gaan. Maar ik wist niet dat theorie en praktijk zo mijlenver uiteen konden liggen…

Ik was 40 4/7 weken zwanger toen mijn kleine wezentje na een lange arbeid door zijn sterrenkijkerspositie ter wereld kwam. Na bijna 36 uur weeën was ook mijn baarmoeder moe en verloor ik op korte tijd veel bloed. Te veel bloed. Op het moment dat mijn zoon begon te zoeken naar de borst, werd ik met een veel te lage bloeddruk bijgevuld en volgestopt met medicatie. Op het moment dat ik weer een beetje bij de levenden was, was zoonlief tevreden sabbelend op zijn handje tegen mij aan in slaap gevallen. So far het eerste borstvoedingsmoment.

Ook de dagen erna waren moeilijk: het lukt mijn zoon niet om aan te happen. De combinatie van grote borsten met relatief vlakke tepels en een ongeduldig en hongerig mannetje waren niet ideaal. De vroedvrouwen in het ziekenhuis probeerden hem keer op keer aan de borst te krijgen. Maar ondanks soms 20 of 25 pogingen lukte het niet om hem meer dan 2 of 3 slokken te laten drinken.

Na 2 dagen begon mijn zoon al te overstrekken als ik hem maar installeerde op het borstvoedingskussen om voeding te geven. Mijn baby naar de borst toe bewegen was simpelweg onmogelijk geworden, zo hard als hij zich tegen die beweging verzette waarin elke vroedvrouw hem probeerde te dwingen. Mijn tepels waren rauw door alle aanlegpogingen en de verkeerde techniek. Mijn lichaam schreeuwde "stop" en gelukkig luisterde ik: ik zou alleen nog zelf proberen aanleggen en enkel als de zoon ontspannen was. Na 2 dagen kolven en bijvoeden, het knippen van het tongriempje en 3 types tepelhoedjes later dronk mijn zoon op dag 5 voor het eerst aan de borst.

En toen gingen we naar huis. De ene dag ging beter dan de andere, maar na 4 weken zat ik nog altijd met enorm diepe tepelkloven en pijn, en die stomme tepelhoedjes waardoor de voedingen steeds 1-1.5 uur duurden, er veel lucht werd geslikt en mijn zoon enorm veel krampen en wind had. Mijn eigen thuisvroedvrouw en een lactatiekundige uit het ziekenhuis wisten intussen niet meer goed hoe ze mij en mijn zoon konden helpen.

Intussen was ik óp. Óp van vermoeidheid, óp van de zenuwen. Borstvoeding geven was een obsessie geworden. Want zou ik dan die ene kinderarts zijn die geen borstvoeding zou kunnen geven? In een laatste poging om mijn borstvoeding te redden kwam ik bij Zwanger in Brussel terecht. Ik mocht nog dezelfde week komen. In plaats van binnen 10 minuten te besluiten dat er niks mis was met de aanhap maar dat mijn zoon gewoon een beetje onrustig was, besteedde Elke bijna 1.5 uur aan mij en mijn zoon. Met geduld liet ze hem keer op keer opnieuw proberen juist aan te happen, kalmeerde hem tussendoor, en probeerde opnieuw.

Ook de weken erna werd ik fantastisch ondersteund en groeide mijn vertrouwen in de borstvoeding en in mijzelf als mama. Met veel begeleiding en geduld lukte het me na 8 weken eindelijk om mijn zoon borstvoeding te geven zonder tepelhoedje. De Babyboost (toen nog "Moedermelk en Boterhammen") werd mijn steunnetwerk. Ik durf zelfs te zeggen dat deze dames (vroedvrouwen én andere mama´s) me gered hebben. Eindelijk durfde ik toe te geven dat ik níet alles wist. Dat ik gewoon mama was van mijn eerste kindje, en niet iemand die door haar opleiding alles al moest weten. Dat het oké was dat ik af en toe de wanhoop nabij was, en dat ik dat niet allemaal alleen moest oplossen.

Mijn zoon is intussen bijna 3 jaar oud, maar de dames van de Babyboost spreek ik nog steeds. En ook mijn dochter (11 maanden oud) is een echte Zwanger in Brussel-baby. De ervaring van die tweede is compleet anders, mede omdat ik weet tot wie ik mij kan wenden als ik vragen/ onzekerheden heb.

Dank u Zwanger in Brussel, om mij als kinderarts te leren dat ik gewoon mama mag zijn….